если бы ты стал моей кровью...
ну вот. что то меня седня на творчество потянуло. ну вот чет написала. кто то поймет кто то нет. хз, просто вылилось. вот само так как то.
Ён быў маёй першая старонкая, якую я была вымушана вырваць са свайго жыцця. Я ведаю, яшчэ будзе шмат такіх старонак, але яны не будць такімі нясцерпна балючымі, горкімі, і саланавтымі ад першых слез... Усё як зайседы. Машыны, надвор’е. Хммм, так пішуць ва ўсіх раманах і навэлах) чамусьці, чужыя праблемы альбо любоўныя гісторіі неімаверна банальны. Не вызываюць ніякіх пачуццяў. Хіба толькі нейкія ўнутраныя штуршкі вымушаюць нас гаварыць фразы “ А-а-а-а-х”, “ Ён паследняя скаціна”, альбо нешта ціпа “Не можа быць!!”. Але калі с табою здараецца нейка не вельмі сур’ёзная абставіна, якая застаўляе ўпускаць ногці у далоні і піць крэпкую каву, нават рабіць некалькі нялоўкіх, няўмелых зацяжак і пасля думаеш толькі аб адным. Вецер падганяе твое думкі, спрабуеш супыніцца. Музыка, змрок, ты адзін. А пасля толькі пара мокрых дарожак на тваім твары. Пасля сон. Прасты првал і ў бездну. А раніцай, калі магчыма дванаццаць гадзін дня назваць раніцай, ты спрабуеш паглядзець на мір другімі вачыма. Ах, гэтыя мяшэчкі пад вачыма нельга звясці да вечара. Толькі пасля ты можаш глядзець у люстэрка і думаць, думаць, думаць. Думаць аб тым якая ж я дурная, што так сябе давяла. Нікому не раскажаш , што было ўчора. І толькі добразычлівыя вочы матулі зразумелі ўсё без слой і без дакучлівых пытанняў...
Ён быў маёй першая старонкая, якую я была вымушана вырваць са свайго жыцця. Я ведаю, яшчэ будзе шмат такіх старонак, але яны не будць такімі нясцерпна балючымі, горкімі, і саланавтымі ад першых слез... Усё як зайседы. Машыны, надвор’е. Хммм, так пішуць ва ўсіх раманах і навэлах) чамусьці, чужыя праблемы альбо любоўныя гісторіі неімаверна банальны. Не вызываюць ніякіх пачуццяў. Хіба толькі нейкія ўнутраныя штуршкі вымушаюць нас гаварыць фразы “ А-а-а-а-х”, “ Ён паследняя скаціна”, альбо нешта ціпа “Не можа быць!!”. Але калі с табою здараецца нейка не вельмі сур’ёзная абставіна, якая застаўляе ўпускаць ногці у далоні і піць крэпкую каву, нават рабіць некалькі нялоўкіх, няўмелых зацяжак і пасля думаеш толькі аб адным. Вецер падганяе твое думкі, спрабуеш супыніцца. Музыка, змрок, ты адзін. А пасля толькі пара мокрых дарожак на тваім твары. Пасля сон. Прасты првал і ў бездну. А раніцай, калі магчыма дванаццаць гадзін дня назваць раніцай, ты спрабуеш паглядзець на мір другімі вачыма. Ах, гэтыя мяшэчкі пад вачыма нельга звясці да вечара. Толькі пасля ты можаш глядзець у люстэрка і думаць, думаць, думаць. Думаць аб тым якая ж я дурная, што так сябе давяла. Нікому не раскажаш , што было ўчора. І толькі добразычлівыя вочы матулі зразумелі ўсё без слой і без дакучлівых пытанняў...